Wyrosłe na pożywce obfitującego w rozliczne obrzędy i pulsującego legendami życia kulturowego ludu – stworzyło odpowiednik tego życia w plastyce, ale nie w treści ikonograficznej obrazów, którą więziły naśladowane wzory nie ludowe, ale w najistotniejszej dla malarstwa dziedzinie kompozycji barwnej, rozkładu kolorów na płaszczyźnie, nasycenia całości elementami dekoracyjnymi i ornamentem. Nie ustępuje mu pod względem poziomu artystycznego i oryginalności, natomiast przewyższa bogactwem rozwiązań formalnych – polska rzeźba ludowa. Są to niemal wyłącznie świątki. Bytujące głownie w mrocznych wnętrzach rozlicznych kapliczek przydrożnych, rozsianych w różnym nasileniu na całym terenie Polski, są ich duszą i główną treścią artystyczną. One natomiast są ich monumentalną oprawą i niejednokrotnie… krematorium, gdy zapalona pobożną ręką świeca, dopalając się, wznieca wewnętrzny pożar. Przeważnie otwarte – kapliczki nie stanowią dostatecznej ochrony świątków przed wpływami atmosferycznymi, więc drewniane figurki dość szybko butwieją, niszczą się i rozpadają.
