Badanie due diligence, często skracane do Due Diligence (DD) zgodnie z angielskim żargonem prawniczym i biznesowym, opisuje staranne sprawdzenie, które – zwykle inicjowane przez kupującego – u kupującego IPO ma miejsce. Testy należytej staranności (tłumaczone jako „należyta staranność”) analizują mocne i słabe strony nieruchomości, jak również związane z nimi ryzyka, a zatem odgrywają ważną rolę w określaniu wartości nieruchomości.
Kupujący i sprzedający uzgadniają okres, a także zakres przeglądu due diligence, w którym to przypadku można uzgodnić zapłatę opłaty, jeśli zakup nie zostanie zrealizowany.
Firma, która ma zostać sprzedana, utworzy pokój danych na potrzeby faktycznego wdrożenia DD. W tym pokoju danych znajdują się wszystkie dokumenty, które firma, która ma zostać sprzedana, chce udostępnić firmie kupującej.
Wyniki są podsumowane w raporcie pokoju danych dla kupującego. Raport podkreśla zidentyfikowane mocne i słabe strony firmy, która ma zostać sprzedana. Wymierne wyniki wpływają na wycenę firmy, a tym samym określenie ceny ofertowej kupującego. Z drugiej strony wyniki niekwantyfikowalne prowadzą do konieczności składania oświadczeń o zwolnieniu i gwarancji w umowie kupna przedsiębiorstwa.
Kupujący przedsiębiorstwo inicjuje due diligence. Wybiera odpowiednich specjalistów, którzy badają dla niego pozyskaną firmę. Wyniki dochodzenia są zawarte w proponowanej przez kupującego cenie zakupu lub w wymaganych przez niego gwarancjach.
Zakładając, że istnieje zasadniczo asymetria informacyjna między sprzedającym a kupującym, kupujący jest uzależniony od przyjęcia założeń dotyczących nabywanej nieruchomości. Przy planowaniu due diligance założenia te często nie są przejrzyste, chociaż byłyby niezbędnym punktem wyjścia dla skutecznego badania.
Due diligence po stronie kupującego różni się z punktu widzenia poszczególnego kupującego. W szczególności należy rozróżnić nabywców strategicznych, tj. kupujących, którzy chcą się rozwijać w swojej branży lub w razie potrzeby także zdywersyfikować się w innych branżach, oraz inwestorów finansowych, którzy kupują firmę z myślą o zysku. Główna różnica wynika z różnych wymagań dotyczących finansowania transakcji. Podczas gdy inwestor finansowy zazwyczaj finansuje nabycie w dużym stopniu za pomocą kapitału zewnętrznego, nabycie inwestora strategicznego jest w większości finansowane ze środków własnych.
Artykuł powstał we współpracy ze specjalistami z firmy GLC.
