Żywienie parenteralne, czyli inna nazwa żywienia pozajelitowego jest sposobem leczenia osób cierpiących na dolegliwości związane z zaburzeniem żywienia lub pochłaniania przez organizm pokarmów.
Żywienie pozajelitowe może być stosowane bez względu na wiek. Po prostu składniki odżywcze dostarcza się osobie chorej najczęściej dożylnie. Wykonuje się to za pomocą wenflonu lub specjalnego cewnika. Kto powinien je stosować i jaki ono ma przebieg? Zapraszam do lektury.
Rodzaje żywienia pozajelitowego.
Ze względu na fakt, że w przypadku żywienia parenteralnego stosuje się różne specyfiki, można wyróżnić kilka typów takiego leczenia. Pierwszym z nich jest terapia infuzyjna. Polega ona przetoczeniu dożylnym elektrolitów do organizmu, tak by zaspokoić zapotrzebowanie człowieka. Pozostałymi rodzajami tego typu leczenia są całkowite lub częściowe żywienie pozajelitowe. W przypadku całkowitego stosuje się specjalny cewnik. W przypadku częściowego używana jest specjalna żyła obwodowa.
Przygotowanie do żywienia pozajelitowego.
Przede wszystkim do żywienia parenteralnego nie możemy przygotować się sami. To klucz do wszystkiego. Należy dokładnie wsłuchać się we wskazówki lekarzy, ponieważ oni lepiej wiedzą z uwagi na swoje doświadczenie, jak przeprowadzać ten typ leczenia. Nie róbmy więc nic na własną rękę, chyba że jesteśmy już po pierwszym cyklu leczenia. Ponieważ żywienie pozajelitowe to nie tylko zabiegi w szpitalu, to także leczenie w domu.
Wskazania do żywienia pozajelitowego.
Przede wszystkim żywienie parenteralne przeznaczone jest dla osób, które źle znoszą wszelkiego rodzaju doustne przyjmowanie pokarmów. Bardzo często ta metoda jest stosowana u pacjentów, którzy są nieprzytomni.
Bez względu na to czy pozostają pod narkozą czy ucierpieli w poważnym wypadku. Inną kwestią jest niedokrwienie jelit. W tym przypadku także lepszym pomysłem jest zastosowanie leczenia pozajelitowego bez względu na konsekwencje.
Przeciwwskazania dotyczące żywienia pozajelitowego.
W przypadku wskazań jak i przeciwwskazań bardzo ważne by zasięgnąć opinii specjalisty. Dlaczego jest to tak ważne? Jest tak ponieważ każdy przypadek jest rozpatrywany indywidualnie i przebieg terapii jest uzależniony od tego jakie choroby przebywał wcześniej pacjent, jaki tryb życia prowadzi.
Nie ma jednego, uniwersalnego sposobu, który jest przeznaczony dla każdego z nas. Po raz kolejny należy przypomnieć w tym miejscu, że nie należy niczego robić bez odpowiedniej instrukcji lekarskiej.
Korzyści z żywienia pozajelitowego.
Z uwagi na fakt, że wszystkie pokarmy i substancje odżywcze dostarczane są pacjentowi z dużą regularnością, nie zaburza to jego funkcjonowania. W wielu przypadkach ten sposób żywienia jest po prostu koniecznością.
Chodzi tu przede wszystkim o nieprzytomnego pacjenta, któremu nie można podać pokarmu w inny sposób, aniżeli dożylnie. Pamiętajmy jednak, że żywienie pozajelitowe jest żywieniem zastępczym i nie należy go stosować dożywotnio.
