Gdy całą Polskę obiegła informacja o katastrofie samolotu prezydenckiego, większość Polaków zjednoczyła się w modlitwie i w żalu. Na ulicach, w kościołach było widać ludzi, którzy stali, modlili się, wspólnie ze sobą przebywali, trwali w milczeniu i jednoczyli się. Taka sytuacja dała się zauważyć w wielu polskich miastach, ale tak naprawdę trwała ona jedynie około tygodnia, czyli do momentu pogrzebu prezydenckiej pary. Pierwsze oznaki rozbicia tego narodowego milczenia i głosów sprzeciwu pojawiły się w momencie ogłoszenia, iż prezydencka para ma być pochowana na Wawelu. Wraz z upływem czasu sytuacja się zmieniła całkowicie. Polska stała się podzielona. Pamiętamy bardzo dobrze dantejskie sceny w obronie krzyża na Krakowskim Przedmieściu. Czy można więc w takiej sytuacji mówić o uszanowaniu pamięci osób poległych w katastrofie lotniczej pod Smoleńskiem? Zdecydowanie nie. Tym samym po raz kolejny wyszła na jaw mentalność Polaków, którzy przez chwilę potrafią zjednoczyć się w bólu, by potem ze zdwojoną siłą wyjść naprzeciw swym rodakom i walczyć z nimi o jakieś wątpliwe idee.
