Działalność humanitarna stała się w pewnym sensie przeciwwagą dla działań zbrojnych w newralgicznych rejonach. Na zniszczonych wojną terenach bez środków do przetrwania pozostaje ludność, którą trzeba nakarmić i odziać. Niektóre co ambitniejsze organizacje chcą również przywrócić poczucie bezpieczeństwa i działanie struktur organizacji państwowej. To jednak dużo trudniejsze zadanie. Przy obecnej technologii: broni dalekiego zasięgu i innych przemyślnych działań militarnych wojny kończą się zazwyczaj kompletną dewastacją dla terenów nią objętych. Przy całkowitym osamotnieniu ludności rozsądnie jest zadbać aby głodni ludzie nie posuwali się do kolejnych aktów przemocy. To niewątpliwie doprowadziłoby do dalszej eskalacji konfliktu i z pewnością utrudniłoby tak pożądaną przez Zachód demokratyzację. Do takiej początkowej stabilizacji dotkniętych wojną rejonów mają doprowadzić akcje humanitarne, które za główny cel mają uratować tysiące ludzi przed śmiercią głodową. Z jednej strony trudno potępić takie działania, ale są to one jednak często podejmowane przez wcześniejszą stronę wojny, która doprowadziła do tej sytuacji.
